ჯერალდ ნიუმანი - ۞۞۞۞۞۞۞

ის მოკვდა,
წარსულში დაბადებული დღე,
წავიდა...
ვუყურებ,
მაგიდაზე დარჩენილ ჭიქა წყალს,
გამჭვირვალე სხეულში შვიდი ფერი,
ნაწილ-ნაწილ იშლება სიბნელის მაგიაში...
სიჩუმე,
მიზიდავს ფანჯრიდან შემოპარული მთვარე,
იასამნისფერი კედელი და ოთახი,
სადაც არაფერია ნამდვილი,
გარდა ჩემი ჩრდილისა...

სუნთქვა,
სიფერმკრთალის შეგრძნება,
საათის ისრებთან ერთად,
უკვე მერამდენედ,
საშინლად მაბეზრებს თავს...
მე მივდივარ,
ვიცოცხლებ სიკვდილამდე
და შემდეგაც,
სანამ მარადიულობა,
უნებლიედ დაიკარგება ჩემში,
უბრალო, არეულ ფიქრებად.