ის იშვერს თითს ჩვენკენ,
დაზაფრული ფოთლები მარტივად იქცევენ ყურადღებას,
პორტში ისევ ცლიან გემებს, მათი დროშები არ გავს ჩემსას.
ფერადკანიანი მეკობრეები ადიდებენ ღმერთს,
მე კი ვცდილობ, ვიპოვნო ჭეშმარიტება, ნიჟარის ექოში.
კიბერნეტიკულ მონსტრებს ემსგავსებიან სიტყვები,
შუაზე ხლეჩენ ახალგაზრდა ცნობიერებას,
ჯერ არნაშობ ოპტიმიზმტან ერთად თესავენ სასოწარკვეთილებას,
ოცნებების სამყაროში, რომელსაც ბოროტება ჰქვია.
მწვანე ცხოვების აქტივისტები საპატიო წრეს არტყამენ დედამიწას,
სადღაც ცენტრში კი, ორი ადამიანი,
ერთი ხელის ჩამორთმევით წყვეტს, რომელ საათზე გაიღვიძებს,
დარჩენილი ექვსი მილიარდი ხვალ.
ზეგ რადიოში გამოაცხადებენ რომ მე მოვკვდი,
ალბათ მოვისმენ, ყველაფერი ხომ პირობითია,
თუნდაც სივრცეში, რომელშიც არაფერი ჰგავს ერთმანეთს,
გარდა სურვილებისა და უფრო სპონტანურად გაჩენილი გრძნობებისა,
თვალთმაქცობის მარადიული წრებრუნვის ფონზე,
წარმატების ალბათობა ემსგავსება ფიგურას,
რომელსაც ბევრი საერთო აქვს ნულთან.
ის მაინც იშვერს თითს ჩვენკენ,
ვიყურები დასავლეთით, მზე ჩადის,
სხვა ცხოვრებაა ჰორიზონტს მიღმა,
უფანჯრო ოთახში ჩაკეტილი სამი ადამიანი,
ვერ ნახულობს საერთო ენას, სიჩუმე გამოსავალია მათთვის,
განსხვავებულ ენებზეც შეიძლება ლოცვა...
წარმატება ლურჯი კალმით ინიშნება , გაცვეთილ რვეულში,
სიმბოლოებით, რომლებმაც დიდი ხანია დაკაგეს მნიშვნელობა,
მხოლოდ ზოგი ფიქრობს მათზე...
წარსულთან, წითელი ცნობიერებით მიბმული ბიუროკრატია,
არ ცვლის ძველ ლოზუნგებს....
ოკეანის ინსტალაცია დახურულ სივრცეში,
სარკისფრად ირეკლება მუხის იატაკზე.
შენ აკაკუნებ ხის კარზე,
შენი მეორე ნახევარი კი ტელეფონის ხაზის სხვა მხარეს,
გაოგნებული უხსნის შვილს, რატომ მოკლა ქმარი,
(ისევ აკაკუნებ),
აქ არავინ გელოდა რამდენიმე წამის წინ,
მაგრამ გასროლა, რომელიც არაფრით აღემატება,
რამდენიმე გრამ ფოლადის ნაჭერს,
მეტი აღმოჩნდა, ვიდრე ჰიპოთეტური უკვდავება.
აქ ვარ,
მარათონის ველად ქცეულ ჯადოსნურ მთაზე,
მინდა თანაბარ ნაწილებად დავშალო ნიკელის სასწორი,
გადავწყვიტე დავწვა ყველა წიგნი,
ლაქებად დარჩება მოგონებები ხის პარკეტზე,
არაფრით შორდება მტვრის კვალი ძველ სათვალეს,
მე ეს ნაკლებად მაღელვებს,
ერთმანეთისგან კარგად ვარჩევ, რამდენიმე ფერს...
სიგარეტის ნამწვავები სინჯარაში პოულობს ღირსეულ ადგილს,
მაშინ, როცა ჩვენი ფილტვები,
მიკრომოლეკულების დონეზე აღიქვამს თითოეულ ცრემლს,
(რომელითაც)
იმედგაცრუებული ეფემერა,
ეჭვქვეშ აყენებს, მრავალჯერ ნაქადაგებ მომავალს...
მეცოდება ყველა, და მათთან საკუთარი თავი,
ვხედავ როგორ განიცდის გამადიდებელი შუშა,
საგაზეთო სტატიაში, წითლად მონიშნულ ყველა აბზაცს,
სემანტიკა,
რომელიც არაფერია სხვებისთვის,
ღვთაებრივ დატვირთვას იძენს,
მაშინ, როდესაც ყველაფერი კარგავს აზრს...
(ამაოა)
საკვამურიდან ამოსული კვამლი,
კლიშეებში ჩაკეტილი ჰაერი,
წვიმა,
დასიცხულ მიწა და თავისუფლება,
სამუდამო სამკალი, ან სამკაული,
განწირული დედამიწა გისოსებს მიღმა იხდის,
სამუდამო სასჯელს.
მარჯვენა ხელი თვითნებურად რთავდა არხებს,
მოვიჭერი,
მერე ჩაქრა შუქი,
სინდისის ქეჯნა იგრძნო შავ-თეთრმა ტელევიზორმა,
ვეცადე დამეკაკუნებინა სამოთხის კარზე,
მაგრამ,
მე არასდროს ვყოფილვარ ცაცია.
