Dark Light Bulbs - Tanks and butterflies

PW Junk feat Misha Koplatadze - Henry Frost by Lasha Markozashvili

PW Junk feat Misha Koplatadze - Henry Frost by Lasha Markozashvili

PW Junk - Black and Red by Lasha Markozashvili

PW Junk - Black and Red by Lasha Markozashvili

გეორგიო რომელიც ჭაში ჩავარდა

-ცოცხალი ხარ გეორგიო?
-ცოცხალი ვარ ჯაკომო, ერთი ეს არის, ფეხი მტკივა საშინლად, ალბათ მოვიტეხე.
-რა მოხდა, როგორ ჩავარდი?
-კიდეზე ვიჯექი, სიგარეტს ვაბოლებდი, ცაზე კუდიანი ვარსკვლავი დავინახე, მერე ვიოლინოს ხმა გავიგონე, პედროს ბარიდან ხალხი გამოდიოდა, წინ წავიწიე გამარჯობის სათქმელად, უცბად ფეხი ამიცურდა და აქ აღმოვჩნდი.
-არაფერია, მთავარია გადარჩი, აი პადრე ფერნანდოც მოვიდა,
-დამლოცეთ პადრე, დალოცეთ ცოდვილი გეორგიო,
-დალოცვილი იყავი შვილო, დღეს მარხვის ბოლო დღეა, როცა ამოხვალ კარგად მოვულხინოთ, ტულუზადან თეთრი ღვინო ჩამოიტანეს მისიონერებმა, აღმოსავლეთში მიდიან, იმედია ცოტას დაგვითმობენ.
-ღვთის გულისხმიერების იმედი გვაქვს მამაო, თქვენ ანაფორიანები ზეცის ხალხი ხართ, უბრალო მოკვდავები უნდა გვანუგეშოთ, ხანდახან ღვინო და ცოტაოდენი საკვები გადმოგვიგდოთ, ხომ იცით როგორ ჭირს ცხოვრება.
-სიკეთე კარგია გეორგიო, მაგრამ ამბობენ ჩვენს მხარეში ახალი კანონების დამკვიდრება სურთო...
-მაინც რა კანონების მამაო, ის წესი რა წესია, რომელიც სიკეთის კეთებას შეუშლის ხელს.
-ეკლესიის ქონებას თუ ურჯულოები დაეპატრონენ, გაგვიჭირდება ტკბილი ფრანგული ღვინის დაგემოვნება, იქნებ სარიტუალოდაც კი აღარ გვქონდეს, ორიოდე ჭიქა.
-ეს ჭორი მეც მსმენია, ვითომ ჩვენს გუბერნატორს, ეკლესიის ქონების ჩამორთმევა და ჩამოსახლებული დაქირავებული ჯარისკაცებისთვის სახლების აშენება სურსო, მაგრამ მე ამის არ მჯერა, განა შეუძლია ის ტოტი მოჭრას რომელზეც თავად ზის? ანდა ის ხელისუფალი რა ხელისუფალია, ვინც ხალხს, არც საჭმელს აძლევს და არც სულიერებას?
-მართალია, ჩვენი მრევლი ამას არ მოითმენს, აი თუნდაც შენ, მთელი დღე ზღვაში ხარ გასული, თუ გაგიმართლა და რამდენიმე თევზი დაიჭირე კმაყოფილი ხარ იმით, რომ შიმშილით სიკვდილი აღარ გემუქრება, ასე გრძელდება მთელი კვირა, კვირადღეს კი მოდიხარ ეკლესიაში, სანთელს ანთებ, გალობას უსმენ, მესის დამთავრების შემდეგ, კასტელონის მოედანზე, მეგობრებთან ერთად, არჩევ რა ეცვა ქალბატონ ფიორენტინის და როგორ გამოიყურება მისი ახალი საქმრო, როგორი ფერის იატაკი მოუხდება ჩვენს ეკლესიას, რამდენს გამოიმუშავებს სოფლის მღვდელი და ა.შ ახლა წარმოიდგინე, რომ მთავრობამ წაგართვას ეს დღე, რომელიც ღმერთს უსაქმურობისა და განცხრომისთვის დაუწესებია.
-მართლაც ძალიან ცუდი იქნება, არა ცხოვრება სწორედაც რომ აუტანელი იქნებოდა...
-აი, ჯაკომოც დაბრუნდა, რა მოგვიტანე ჯაკომო?
-სანთლები და კომედიების კრებულია, მილანიდან ჩამოიტანა დონა ბროსომ.
-დონა, ბროსომ? სწორედაც რომ ცოდვილია ეს ქალბატონი, აღსარება რომ საიდუმლო არ იყოს, ყველაფერს მოგიყვებოდით, მაგრამ არ შემიძლია, ისე კი გაფრთხილებთ, თავი შორს დაიჭირეთ მისგან...
-მე ნორმალური ქალბატონი მგონია, კარგი საუბარი აქვს და ყოველთვის სასიამოვნო სურნელი ასდის, განსაკუთრებით თუ თავს მარცხენა მხართან მიიტანთ, შენ რას იტყვი გეორგიო?
-მე რა უნდა ვთქვა, შენც გეთანხმები და პადრესაც, თუმცა უცნობების გარჩევა ჩემი საქმე არ არის, მაინც მგონია რომ ამ ქალში, არის კარგიც და ცუდიც, მოკლედ ნამდვილი ადამიანია.
-მამაო, მეც ხომ ცოდვილი ვარ, მაგრამ ჩემთვის არავის უთქვამს ბოროტი ადამიანი ხარო, უფრო პირიქით, რამდენი აღსარება ჩაგაბარე და პასუხი ყოველთვის მაინტერესებდა, აი, მაგალითად დღეს რომ მოვკვდე, სამოთხეში მოვხვდები თუ ჯოჯოხეთში?
-დღეს რა დღეა?
-სამშაბათი,
-სამშაბათი, კვირას იყავი მესაზე?იყავი, რამდენი შემოსწირე უფლის ეკლესიას?
-19 ლირა მამაო, ჩემი თვიური შემოსავლის მეხუთედი და მთლიანი რაც ჯიბეში მქონდა,
-მას შემდეგ ორი დღე გავიდა, ვინაიდან დღეს სამშაბათია და შენ კვირას იყავი... გუშინ რომ მომკვდარიყავი, პანაშვიდზე დანამდვილებით ვიტყვოდი: „ჩვენი ჯაკომო სამოთხეში წავიდა მეთქი“ მაგრამ დღეს არ ვიცი,  19 ლირა რომ სამ დღეზე გავყოთ,  არც თუ ისე დიდი ხეირი გამოდის, კიდევ სამი დღეც თუ ასე უხეიროდ გავა დანამდვილებით მოგახსენებ რომ შენი სულის გადარჩენის შესაძლებლობა ძალიან შემცირდება.
-დღესვე გავიქცევი და 15 ლირას დავამატებ რკინის სკივრში,
-სკივრი არ გინდა, აქ მომეცი, ხომ იცი მამა ამადეო როგორია, წავა და ფლორენციელ ღატაკებს შეაჭმევს მთელს ფულს, არ მესმის რატომ უნდა მივცეთ ფული სხვას, როცა მოდენაშიც ამდენი დასაპურებელია. (ღიპზე ირტყამს კოტიტა თითებს)
-აი თხუთმეტი, ოღონდ მითხარი, რამდენ ხანს ეყოფა ჩემს სულს ეს თანხა.
-კვირამდე შეგიძლია მშვიდად იყო, აი, მერე კი.... ხო და არ დაგავიწყდეს, რკინის სკივრს არ ენდო, სკივრები სატანის მოგონილია, სად ჰქონდა მოსეს სკივრი? ოქროს ფულებს პირდაპირ ბალიშის პირში ინახავდა.
-უდაბნოშიც ჰქონდა ბალიში მოსეს?
-უდაბნოში არა გეორგიო, მაგრამ ხომ არ დაგავიწყდა რომ მოსე დაბადებიდან დიდი კაცი იყო ეგვიპტეში? ბოროტი ენები იმასაც ამბობენ, ებრაელებისთვის ფული რომ არ გადაეხადა ფეხს არ მოიცვლიდნენ ნილოსის ნაპირებიდანო, რაც არ უნდა იყოს, ფული რომ ადამიანს არ აკეთილშობილებდეს, ღმერთი არ გამოიგონებდა.
-იქნებ სატანამ გამოიგონა მამაო?
-სატანას არაფრის გამოგონება არ შეუძლია, აი მითხარი, რა გეზიზღება ყველაზე მეტად, ან რა გაშინებს?
-გველი, გველებს ვერ ვიტან, სიკვდილზე მეტად მეშინია გველის ნაკბენის.
-სწორედაც, სატანას ყველაზე საშინელი ქვემძრომიც კი არ მოუგონია, მხოლოდ შეძვრა და გონება აურია, გგონია გველი ყოველთვის ბოროტი იყო? არა, ასევეა ადამიანიც, ვის როდის შეუძვრება ტვინში ეშმა, მხოლოდ ღმერთმა იცის.
-ზოგჯერ მართლა ღვთის კაცივით ქადაგებ პადრე.
-ეს არის ჩემი საქმე, ჩემი ჯაკომო.
-ჩვენი მოსამართლე მოდის, ნეტა დღეს ვინ გადასცა ჩამოსახრჩობად...
-გამარჯობა დონ დემეტრიო, ასეთ დროს რამ მოგწყვიტათ თბილ კერას? თავხედობაში არ ჩამომართვათ, მაგრამ თქვენი მეუღლის დარი ქალი რომ მელოდებოდეს სახლში, ალბათ წირვაზეც აღარ წავიდოდი.
-ღმერთს ნუ სცოდავთ პადრე, საქმეზე მივდივარ, ქალაქიდან ახალი გუბერნატორი ჩამოსულა და სასწრაფოდ გვიბარებს სამართლის მოხელეებს.
-მე და ღმერთს შეგვიძლია ერთმანეთთან ხუმრობა, რა გგონიათ, ტყუილად მაცვია ამხელა ანაფორა? ხუმრობის გარეშე ხომ სულ გამოვყრუვდი... ახალი გუბერნატორი? ასეც ვიცოდი, ხომ გეუბნებოდით, ეს სულწაწყმედილები მანამდე არ მოისვენებენ, სანამ ეკლესიის ოქროებით, ურჯულოებს არ გაუძღობენ მუცლებს.
-ეკლესია რა შუაშია, ამბობენ ჩამოხრჩობის გაუქმება უნდაო, აი ეს იქნება ნამდვილი იოანეს აპოკალიფსი, მკვლელები და ყაჩაღები კატორღაში - მე უსაქმოდ სახლში, აბა რა არის ავაზაკისთვის რამდენიმე წლის ჯურღმულში გატარება? განა მაწანწალა იუცხოვებს ვირთხებთან ერთად ძილს? ისინი გადარჩებიან, ჩვენ რა ვქნათ, პატიოსანმა ხალხმა...
-მართლაც ვერ არის კარგი საქმე დონ დემეტრიო, ღმერთი კი გვეუბნება „არა კაც ჰკლაო“ მაგრამ თურმე,  როცა მოსეს ქვის ფილა გადასცა, ზეპირად დაარიგა: მკვლელი თუ არ მოკალი უფრო მეტ ცოდვას ჩაიდენს და ადვილად მოხვდება მამონას ხახაშიო. სამწუხაროდ ამის შესახებ არავინ ლაპარაკობს, მე კი ერთ დღეს, როცა სასულიერო სემინარიაში ვსწავლობდი, ეს ამბავი ეპისკოპოსმა ჩამჩურჩულა ყურში, თან ისიც დასძინა, არავის უთხრა მაინც არ დაიჯერებენო.
(გეორგიო)
-მამაო, გისმენთ და მგონი არ უნდა ყოფილიყო მართალი ეგ თქვენი ეპისკოპოსი, განა ჯალათი სასამართლოს გადაწყვეტილების აღსრულებისას, ცოდვას არ სჩადის? თუ ღმერთი აპატიებს, რომ მოსამართლე დემეტრიოს დავალება შეასრულა? კარგი, ვთქვათ, მკვლელის მოკვლით მას ახალი მკვლელობის ჩადენისაგან ვიცავთ, მაგრამ რა დააშავა ჯალათმა? ის ვიღამ უნდა დაიცვას?
-სწორედაც რომ განსაკუთრებული ხალხია ჯალათები, ღმერთს პატიოსანი ჯალათებისთვის ცალკე ადგილი აქვს სამოთხეში, როცა აღსარებას მაბარებენ, ვეუბნები, რომ სამსახურის საქმეები ცოდვებად აღარ ჩათვალონ და მხოლოდ საყოფაცხოვრებო ცოდვები მომახსენონ საპატიებლად. მაგალითად რამდენიმე კვირის წინ ერთი მათგანი სასტიკად დავსაჯე ტყუილების სიყვარულისათვის, ნამდვილი მღვდლის საქმე იმის გამოსწორებაა, რისი გამოსწორებაც შეიძლება, აბა ავაზაკებისთვის თავის მოჭრის დაშლა რა ჩემი საქმეა?
(მოსამართლე)
- სიმართლეს ღაღადებთ პადრე, ჯალათები რომ არ იყვნენ გაივსებოდა ქვეყანა გარეწრებით, ვინ იცის რა მოხდებოდა ფრინველები კალიებზე რომ არ ნადირობდნენ...
(ჯაკომო)
-ისე იმასაც ამბობენ ჯალათები მსჯავრდებულებს, როგორც ბოსტნეულს, ან შეშის ნაჭერს ისე უყურებენო, თუ მართლა ასეა, აბა როდის იყო ღმერთი ადამიანს კომბოსტოს დაჭრისთვის სჯიდა?
(მოსამართლე)
-მართლაც არავინს დასჯის მზარეულს, ან შეშის მჭრელს თუნდაც მთელი დღე თავისი საქმე აკეთონ. ხო მართლა, ჭაში რა დაგრჩენია გეორგიო?
-კიდეზე ვიჯექი, სიგარეტს ვაბოლებდი, ცაზე კუდიანი ვარსკვლავი დავინახე, მერე ვიოლინოს ხმა გავიგონე, პედროს ბარიდან ხალხი გამოდიოდა, წინ წავიწიე გამარჯობის სათქმელად, უცბად ფეხი ამიცურდა და აქ აღმოვჩნდი.
-ვერ მოგსვლია კარგი ამბავი, მეც მძიმე დღე მქონა, დონა ბროსოს ხომ იცნობთ? თურმე ნუ იტყვით და ამ პატივცემულ ქალბატონს, მოახლის მეუღლესთან დიდი სიყვარული ჰქონია, მაგრამ თავად ვაჟბატონი, არად დაგიდევდათ ვნებებს და ერთი წლის განმავლობაში, იმდენი ოქროს მონეტა გამოიტანა დონა ბროსოს სახლიდან, საწყალს, ქმრის დანატოვარი ქონება თითქმის მთლიანად გამოუცარიელა. როცა ფული დააგროვა და ქვეყანას სხვა თვალით შეხედა, თავისი დაჯღანული მოახლე მეუღლე, აღარაფრად მიიჩნია და მეზობლის გოგონასთან ერთად გადაწყვიტა ვენეციაში წასვლა. ქმრის ჩანაფიქრი მალევე გაიგო ცოლმა, არც აცია, არც აცხელა და დონა ბროსოს ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა, მანაც უმალ მიმართა სასამართლოს, მოახლის ქმარმა ჩემი სიმწრით დაგროვილი დანაზოგი (რამდენიმე ათასი ოქროს მონეტა) მომპარაო.
(ჯაკომო)
-თავად ის ვაჟბატონი თუ დაიბარეთ სასამართლოში?
(მოსამართლე)
-დიახ და ირწმუნება,  დონა ბროსომ თავად მაჩუქა ფულიო, არ ვიცი ეს ყველაფერი როგორ დამთავრდება, მაგრამ მე მოახლის და დონა ბროსოს მონათხრობი უფრო სარწმუნო მგონია, ამიტომ დღევანდელ ღამეს, ჩვენი მექალთანე საკანში გაათევს.
(გეორგიო)
-ისეთი დრო დაგვიდგა, ქალები ყველაფერს აკეთებენ კაცების გულის მოსაგებად, ხოლო კაცები, ყველაფერს აკეთებენ მდიდარი ქალების გულის მოსაგებად. თუმცა ლამაზი ქალი ისეთივე საშიშია როგორც, ღამის ტყეში დაგებული მგლის ხაფანგი, კაცებს მაინცს ძალგვიძს ბორბალი საჩვენოდ დავატრიალოთ. ალბათ ამიტომაც, დონა ბროსო, რომელიც საკმაოდ მიმზიდველი ქალია, ასე მარტივად გაება ცოლიანი მეთევზის ბადეში.
(პადრე ფერნანდო)
-რა უნდოდა, სულაც ცხოვრების ბოლომდე დარჩენილიყო მდიდარი ქალის მკლავებში, ხომ იქნებოდა თავისუფალი და უზრუნველყოფილი? მაგრამ არა, სიხარბე და მსუნაგობა ყოველთვის ღუპავდა და კიდევ დიდი ხნის განმავლობაში დაღუპავს კაცს. მე, როგორც ღვთის კაცი, ვერ მოვუწონებ საქციელს, ალალი იქნება მისთვის რამდენიმე წლიანი კატორღა, აი ასე ემართება ადამიანს, როცა ღვთის ძღვენს ვერ შეირგებს, დონა ბროსო სწორედაც რომ ძღვენია.
(გეორგიო)
-რა ძღვენზე ლაპარაკობთ მამაო, არ დაგავიწყდეთ რომ მეთევზეს ცოლი ჰყავს, განა მრუშობა შეიძლება ღვთის ძღვენად ჩაითვალოს?
-შვილო გეორგიო, ყველაფერი ღვთის ძღვენია, რაც კაცს კარგად ამყოფებს და განცხრომის საშუალებას აძლევს. დონა ბროსოს ფულებით, უკეთესად არ აცხოვრებდა ოჯახს? ღმერთი გვეუბნება, თქვენც კარგად იყავით და არც სხვებს შეუშალოთ ხელი კარგად ყოფნაშიო.  დონა ბროსოსთან ყოფნით, ჩვენი მსჯავრდებული, დონა ბროსოსაც კარგად ამყოფებდა, საკუთარ თავსაც და შვილებსაც.
(მოსამართლე)
-მამაო თან ისიც არ დაგავიწყდეს, რომ მეთევზის ცოლს, მოახლეს, არაფერი ჰქონდა საწინააღმდეგო, სანამ მისი ქმარი ვენეციაში გაპარვას არ განიზრახავდა.
(გეორგიო)
-ასეა ცხოვრება, როცა კაცს ფული მოჰქონდა, მაშინ, არც მრუშობა იყო მრუშობა, არც ქურდობა ქურდობა, როცა წასვლა გადაწყვიტა, მაშინ გახდა, ქურდიც, მრუშიც და ავაზაკიც. ისე ბატონო მოსამართლევ, თუ არსებობს ჩვენს კანონში, დანაშაულის დამალვის მსჯავრდება, იქნებ მეთევზის ცოლიც ჩაგეყუდებინათ, დარწმუნებული ვარ ქმართან ერთად დაგეგმა დონა ბროსოს გაძარცვის ამბავი და როცა მოვლენები არასასურველად განვითარდა, შურისძიება გადაწყვიტა. ამასთანავე მტკიცედ მჯერა, პატიოსანი კაცი ვერ განიზრახავს მავნებლობას, თუ დიაცის მხარდაჭერა არ აქვს.
(ჯაკომო)
-მართლაც, ქალს მოუხდენია ტროას ომი და ქალმა აჭამა ვაშლი ადამს... ისე არც იმას გამოვრიცხავ, რომ დონა ბროსომ მართლაც თავად აჩუქა ფული მეთევზეს და გაიგო რა, რომ მასთან დარჩენას აღარ აპირებდა, მოახლესთან შეკრა პირი  საყვარლის დასასჯელად.
(პადრე ფერნანდო)
-ძალიან რთული საქმე კი შეგხვედრიათ, ღმერთმა გამოგარკვევინოთ, მე კი ცოტა მომშივდა, ჯაკომო, დუქანში წადი და ცოტა რამე წამომიღე კუჭის მოსატყუებლად, გარეთ კარგი ჰაერია და მადიანად შევექცევი.
(მოსამართლე)
-წავიდეთ ჯაკომო, მეც დუქნისკენ მოვდივარ, არ მინდა დამაგვიანდეს, საქვეყნო საქმე წყდება.
-წავიდეთ...
(გეორგიო)
-მამაო, ამბობენ საფრანგეთის მეფე ლუი შეიშალაო, ხალხი შეშინებულია, ყოველ ღამე, მეფის გუშაგები, იპარებიან გლეხების სახლებში და ქალიშვილებს იტაცებენო. მართალია, ამის დამადასტურებელი არაფერი საბუთი არსებობს, მაგრამ თუ ეს ამბავი უბადრუკ იტალიელამდე მოვიდა, წარმომიდგენია რა მითქმა-მოთქმაა გამართული პარიზის ქუჩებში.
-ჭორები ყველას უყვარს შვილო ჩემო, მეტადრე მეფეებს, თუნდაც არაფერი იყოს საშიში, ხშირად ისე ხდება, რომ მეფის მსტოვრები ხალხში სხვადასხვა ხმას ავრცელებენ. ასე არ იყო რამდენიმე წლის წინ ფლორენციაში? ჯამბაზები დადიოდნენ და ამბობდნენ: შავი ჭირი იტალიის საზღვარს მოუახლოვდა, ვაი მას ვისაც პირველს დაადგამს თვალსო, იმ წელს მგონი მუცლის ტკივილსაც, არ შეუწუხებია არავინ, სამაგიეროდ ნერვიულობას გადაყვა, ნახევარი ქვეყანა. ყველა განცხადება გვეუბნებოდა: “ფული შევაგროვოთ საექიმო დარბაზებისთვის, როცა ჭირი მოვა გვიანი იქნებაო,“ განა იგივე არ დაგვავალა პაპმა? მთელი წელი ქადაგებაზე, მეტი არაფერი მიკეთებია, ვყვებოდი ზღაპრებს ბოლო ჟამსა და ციების საშინელებებზე, ვამბობდი უცნაურ ამბებს ციმბირელი წინასწარმეტყველების შესახებ, რომელთაც თურმე აპოკალიფსი დასიზმრებიათ. მართლაც შემოსავლიანი წელი იყო, მაგრამ როგორც ჩემმა ეპისკოპოსმა, ასევე საიდულოდ ჩამჩურჩულა, ვატიკანმა და რომმა ქონება ისე გაიყვეს, ერთი აგური არ დაუდიათ საექიმო ოთახების მშენებლობისთვისო. ხოდა არ გამიკვირდება, თუ მეფე ლუი საკუთარ თავზე თავად, ან თავისი ამალის დახმარებით თხზავდეს საშინელ ზღაპრებს, როცა ხალხს მეფის ეშინია, მლიქვნელობს, როგორც ქვემძრომი და მზად არის, საკუთარი ტყავის გადასარჩენად, მეზობლის ცხენი დაკლას და შებრაწოს.
-კი მაგრამ მამაო, მეფეებს ხომ უნდათ ისტორიაში შევიდნენ როგორც ღვთის შვილები? განა ლუის გაუხარდება თუ შვილები, მას როგორც მოძალადეს ისე მოიხსენიებენ? მითუმეტეს თუ  ეს ამბავი თავადვე შეთხზა?
-ლუი თავის ხალხს რასაც დაავალებს იმას დაწერენ, საკმარისია, თუნდაც ერთმა ადამიანმა თქვას რომ მეფე ქველია, ისტორია უმალ აიტაცებს მის გმირობებს, რა გგონია, შარლემანი ან როლანი იმის ნახევარნი მაინც იყვნენ, რასაც წიგნებში ვკითხულობთ? არსებობდა კამელოტი? მაინც ვინ იყო მეფე არტური? ძლიერები ქმიან აწმყოს, წარსულს და მომავალს, ჩვენ კი, უბრალო ხალხი, ღმერთმა მხოლოდ ტაშის დასკრავად, ან თავის მიწამდე დასახრელად შეგვქმნა. განა ყოველთვის  გვჯერა რასაც გვიყვებიან, მაგრამ გვინდა დავიჯეროთ.
-თავისუფალი კაცის  ფიქრი მონობაზე, პირველი ნაბიჯია მორჩილებისკენ. მე უბრალო ადამიანი, ვარ, არც ტაშს ვუკრავ და არც თავს ვუხრი ვინმეს, მაგრამ მიუხედავად ამისა, მჯერა,  რომ უბრალო მოკვდავს შეუძლია გულწრფელად უყვარდეს მეფე, ისევე როგორც მეფე შეიძლება ზრუნავდეს თავის ქვეშევრდომებზე უანგაროდ. რა იქნებოდა მეფე ჩვენს გარეშე? უკაცრიელ ადგილას ყველა თავისთავად იქნებოდა მბრძანებელი, მაგრამ ქვემძრომები და ნადირები ვერასდროს მიხვდებიან მეფის ფასს. ჭეშმარიტი მეფის ცხოვრება ზრუნვა და ფიქრია, ხალხსა და ქვეყანაზე. ამით განვასხვავებ ტირანს - ცრუ მეფეს, ნამდვილი მეფისგან, იმ მეფისგან რომელზეც ქრისტემ თქვა ხარკი უბოძეთო. ტირანი საკუთარ ძალაუფლებაზე ფიქრში ათენებს და აღამებს, ის მხოლოდ მაშინ არის კარგად, როცა სხვის ტანჯვას გრძნობს, მხოლოდ მაშინ არის თავისუფალი, როცა სხვას იმონებს.
-ყოჩაღ გეორგიო, ბევრი გიფიქრია, მაგრამ აბა გაიხსენე, ვისმა ქვეშევრდომებმა გააკრეს ჯვარზე ქრისტე? იმ მეფის რომელსაც კანონიერად უხდიდა ხარკს ყველა, განა შეიძლება კეისარი უსამართლო ყოფილიყო? მისთვის ხარკის მიცემა, ხომ თავად უფალმა ბრძანა. მაგრამ შენ აქ ცდები, ყველა მეფე, თუნდაც უსაზღვროდ შეყვარებული საკუთარ ხალხზე, მხეცი ხდება, რა წამს მის მეფობას საფრთხე დაემუქრება, სხვაგვარად არც შეიძლება იყოს, ადამიანის ბუნება ასეა მოწყობილი, ძლიერებას მუდამ სჭირდება დამტკიცება, განა სჭირდებოდა ალექსანდრეს აზიის მიწები, რომელსაც თავი შეაკლა?
-ალექსანდრეს დიდება უნდოდა, მე კი უბრალო მეფეზე ვსაუბრობ...
-უბრალო მეფეების დრო დიდი ხანია წარსულში დარჩა, დღეს მეფე რომელსაც არ აქვს მტაცებლის თვისებები, დედის მუცელშივე კვდება. რატომ დაუახლოვდნენ ჩვენი მბრძანებლები ეკლესიას? იმიტომ რომ ხალხის წყრომას აარიდონ თავი, გუშინ ბრძოლებში ათასობით უდანაშაულო დახოცეს, დღეს კი სანთელს უნთებენ წმინდა პავლეს. ხალხსაც ჰგონია, რომ მეფეებს ღმერთის წმინდანები ულესავენ მახვილებს, ხოლო სისხლი, რომელიც იღვრება ისეთივე საამურია როგორც ბურგუნდიული ღვინო გაზაფხულის დამდეგს.
-მიკვირს მამაო, ამდენს საუბრობთ მეფეების ავყიობაზე და თავად ისე ემორჩილებით მათ ბრძნებას, როგორც რომის პაპის შეძახილს საშობაო წირვაზე.
-რაც მე ვთქვი უბრალოდ ფაქტია და არსად მიხსენებია, რომ ეს კარგია, ან ცუდი, უბრალოდ ასეა,  მე არ ვქადაგებ მეფეთა სიძულვილს, რაღა დაგიმალო და ქრისტეს ეკლესია, კარგად ხეირობს ჩვენი დღევანდელი მბრძანებლებისგან და უწინაც არ უჩიოდა ბედს. იცი ყველაზე რთულად ჩვენი საქმე როდის იყო? როცა ტახტზე ისეთი მეფეები ისხდნენ, როგორსაც შენ ამბობ, ჩემმა ეპისკოპოსმა, საიდუმლოდ მითხრა, რომ თურმე საუკუნეების წინ, ერთი მეფის დროს, სახელი არ მახსოვს, სათითაო შემოწირული კაპიკი ითვლებოდა და საწყალი მოძღვრები დონ ჯოვანის ძროხებივით გაძვალტყავებულები დადიოდნენ, ეს არის საქმე? მე ასეთ მეფეს გაზულუქებული ტირანი მირჩევნია.
-ხო, მართალი ხართ, ყველა საკუთარ ტყავზე ზრუნავს, არადა ქრისტემ მრევლის წინამძღოლად დაგნიშნათ, თქვენ კი გაიძახით, ტირანი მირჩევნია, ტანჯოს ხალხი ოღონდ მე ვიყო მაძღრადო, ორმა ძმამ რომ ერთმანეთს სასიკვდილო ბრძოლა გაუმართოს, კი არ გააშველებთ, იმისკენ დადგებით ვისაც მეტი ქონება და ძალა აქვს.
-ასეც უნდა იყოს შვილო ჩემო, მდიდარი ძმის დახმარებით, კიდევ უფრო გავამშვენიერებდი ჩვენს ტაძარს.
-აქვს კი ფასი ოქროში ჩასმულ ტაძარს, როცა მისასვლელი გზები სავსეა მათხოვრებით... არ ვიცი, არ ვიცი...
(ჯაკომო)
-მამაო საჭმელი მოგიტანეთ, თევზია, ცოტა ხორცი და წითელი ღვინო,
-მუხლები ამტკივდა, წავალ სახლში შევჭამ, კალათაში ჩამიწყე.
-კარგად იყავი მამაო.
-კარგად შვილებო.
(გეორგიო)
-იცი რა არის ჩვენი უბედურება ჯაკომო? ყველამ ყველაფერი იცის, მაგრამ არავინ იღებს ხმას. ყველა ხედავს რაც ირგვლივ ხდება და არავის უნდა იფიქროს, როგორ ხედავს ამ ყველაფერს სხვა. მე მეძინება ძალიან დავიღალე შენც წადი დაისვენე.
-კარგი, წავალ, ხვალ ადრე გავდივარ ზღვაში.

დარჩა გეორგიო ჭაში, არავის მოაფიქრდა ამოეყვანა, არც  უთხოვია...

ჯერალდ ნიუმანი - FEWer

პარალელური ადამიანები,
კვეთენ ერთმანეთს,
სიყვარული ეძებს ათვლის წერტილს
და პოულობს იქ,
სადაც შევხვდით ჩვენ.

მარტო დარჩენილი მეოცნებე ბავშვები,
ყავისფერი ოთახის კედლებს,
გამხმარი ზურგებით ეყრდნობიან.
შპალერზე დახატული მონოგამი არსება,
იდავოა იმ წარსულისთვის, რომელიც "იყო."

კარში დარჩენილი ჭრელი კაბა.
თვალებს ურევს ცეცხლზე მიშტერებულ ქმნილებებს,
სინამდვილის კიდევ ერთი ცრემლი,
წვეთად ვარდება მუხის იატაკზე.


დიდი შავი ლაქა,
საჩუქრად, გატარებული ცხოვრებისთვის,
ბედნიერების საზომი,
თვითრეალიზების საშუალება ორს შორის.

აგონიის მსგავსი ბოდვა,
ყველა ჯერზე უფრო სასურველი,
სტოპ-კადრი ავადმყოფის სარეცელთან,
გამხელილი მრუშობა...

დროით ათვლილი უსივრცობა,
ბგერით გადმოცემული გრძნობა,
ზოგჯერ ტკივილი,
უფრო მეტად სითბო,
მოვლილი ისე, როგორც სინჯარის ბავშვი.


ფანჯრიდან დახურული ჰორიზონტი,
ასფალტზე დაცემული ერთმარკიანი მონეტა,
მათხოვრის გაწვდილი ხელი და,
აივნიდან მოწანწკარე ცივი წყალი,
მოხუცის ჭაღარა თმაზე.

მტვრიანი ჭიქა, აუდუღებლად მოტანილი ყავა,
ლაპარაკი სხვებზე,
სიმართლე ფრაგმენტებად,
მხოლოდ სექსის დროს,
ბუნებრივად შეკავებული ცრემლი.


ბუნდოვანი წარმოდგენა მომავალზე,
დავიწყებული წარსული,
ცხოვრება სიზმრებში,
ყავისფერ ოთახში დარჩენილი მეოცნებე ბავშვები.

მინდა იცოდე, იფიქრო, შეხედო კარში დაერჩენილ ჭრელ კაბას,
კედელზე გადასულ ხერხემლის მალებს,
და დაივიწყო,
პარალელური ადამიანები, არასდროს კვეთენ ერთმანეთს

ჯერალდ ნიუმანი -ნათლობა და მატარებელი

განათდი,
რა ჰიპოთეტურად ჟღერს საუბრები სიკვდილზე,
დაგვიანებულია ფიქრი, დიდი ხანია იყივლა მამალმა,
არჩევანი, რომელიც გაკეთებულია, იორდანედ აქცევს რუბიკონს,
ნათლობა, დასასრულის და დიდი ცხოვრების დასაწყისი,
სიზმრისეულ ბრძოლებს კიდევ უფრო საშიშს ხდის,
ეკლესიის კართან შემჩნეული სატანის ლანდი,
სიბერემდე დაჰყვება მტირალ ჩვილ ბავშვს და არ მოასვენებს მანამდე,
სანამ ბოლო ამოსუნთქვით არ დაუბრუნდება იმ დღეს,
როდესაც პირველად შეხედა ადამმა ევას.

ბურუსი,
ვარდისფერი თვითმფრინავები ბავშვობის ოცნებებიდან,
ჟანგიან ქაღალდის ნავებს ემსგავსებიან,
გაუცნობიერებელი გრძნობები ოცდაათი წლის ასაკში,
ჩაიდნიდან გადმოსული ცივი წყალი და აპელირება ფასეულობებზე,
ისეთივე აბსურდულია,
როგორიც ქალის მკერდი, ნაძალადევი სქესობრივი აქტის შემდგომ.
ყველაზე მნიშვნელოვანი მაშინ ჩნდება, როცა რელსებზე მდგარ მოხუცს,
ჩუმად მიეპარება შავი მატარებელი.

გზა,
ნატრიუმით გაჯერებული ფერადი ბურთები მიდიან მაღლა,
თითოეულში ოცნებებად არეკლილი თვალები,
უყურებენ დარჩენილებს, თითქოს ევედრებიან,
არ დაიჯერონ, ის რაც ეგონათ მაშინ და ეგონებათ მერეც,
(ან)
გადაწყვიტონ რამდენის გადახდას შეძლებენ იუდასთვის,
ისტორიის შესაცვლელად, ან ვის დააბრალებენ პირამიდებში დარჩენილი,
მუმიების გაპატიოსნებას, როცა ყველაფერი ისედაც ნათელია:
ერთი დიდი ტყუილია ადამიანის ცხოვრება,
და ის იქნება ბედნიერი,ვინც ყველაზე მეტად გაისულელებს თავს

ჯერალდ ნიუმანი - მომავალი, რომელიც უკვე აქ არის

მე ვუყურებ საგზაო ნიშნებს,
ისინი თითქოს გამირბიან,
ცაში ვემალები ღრუბლებს,
ღამის უძილო ბედნიერებას ვპოულობ სიზმარში.

მე ვაკვირდები ეფემერულ აწმყოს,
არაფრით ჰგავს წარსულს, ან მომავალს,
ის ჩემია და ჩემთან არის,
როგორც ბავშვობის სათამაშო,
უკვე აღარ აქვს ცისფერი თვალები.

მე ვეძახი გაბნეულ მეგობრებს,
ვარდისფერი კაბები,
დიდი ხანია აღარ ითვლება მოდურად,
რაზმის მეთაურებმა რამდენჯერმე გადაკვეთეს ჩვენი გზა,
ისინი აშენებდნენ პროლეტარიატს.

მე ვიხსნი პიონერის წითელ ყელსაბამს,
სისხლის სუნი აქვს დაძონძილ ნაჭერს,
ვაგდებ და ვიშორებ, საშინელ სენს,
უკურნებელია, როგორც იუდას გული,
პირველი ზიარების შემდგომ..

მე ვეძახი ჩემს შვილებს,
"თქვენ არ იცით ჩემი ფასი",
გაძარცვული უგულო და მიტოვებული,
მაინც ვახერხებ ვიფიქრო მათზე,
ვლოცულობ და მესმის პასუხი,
"შენ იქნები ჩემთან."
ლოდინი,
წარმოუდგენელია იმედის გარეშე...

1,2,3,4 და...


მე მეშინია,
ხვალ მომენატრება დღევანდელი დღე,
უბედურების სუნი დეკემბერში ისევე მაწუხებს,
როგორც მკვდარი ვირთხის ლეში, ქვიშის პლაჟზე.
ხვალ, ვიცი რა მოხდება ხვალ:
არასწორი გზით მატარებენ საგზაო ნიშნები,
დამივიწყებენ მეგობრები, მეც დავივიწყებ მათ,
რაზმის მეთაურები ძალით გაგვიკეთებენ ყელსაბამებს,
მერე რა, თუ სხვა ფერი იქნება,
ჩემი შვილები...
მე წავალ ღმერთთან...

"მონა, რომელსაც არ სურს თავისუფლება, ორჯერ მონობის ღირსია"

ჯერალდ ნიუმანი - ۞۞۞۞۞۞۞

ის მოკვდა,
წარსულში დაბადებული დღე,
წავიდა...
ვუყურებ,
მაგიდაზე დარჩენილ ჭიქა წყალს,
გამჭვირვალე სხეულში შვიდი ფერი,
ნაწილ-ნაწილ იშლება სიბნელის მაგიაში...
სიჩუმე,
მიზიდავს ფანჯრიდან შემოპარული მთვარე,
იასამნისფერი კედელი და ოთახი,
სადაც არაფერია ნამდვილი,
გარდა ჩემი ჩრდილისა...

სუნთქვა,
სიფერმკრთალის შეგრძნება,
საათის ისრებთან ერთად,
უკვე მერამდენედ,
საშინლად მაბეზრებს თავს...
მე მივდივარ,
ვიცოცხლებ სიკვდილამდე
და შემდეგაც,
სანამ მარადიულობა,
უნებლიედ დაიკარგება ჩემში,
უბრალო, არეულ ფიქრებად.

ჯერალდ ნიუმანი - აბზაცი

ის იშვერს თითს ჩვენკენ,
დაზაფრული ფოთლები მარტივად იქცევენ ყურადღებას,
პორტში ისევ ცლიან გემებს, მათი დროშები არ გავს ჩემსას.
ფერადკანიანი მეკობრეები ადიდებენ ღმერთს,
მე კი ვცდილობ, ვიპოვნო ჭეშმარიტება, ნიჟარის ექოში.

კიბერნეტიკულ მონსტრებს ემსგავსებიან სიტყვები,
შუაზე ხლეჩენ ახალგაზრდა ცნობიერებას,
ჯერ არნაშობ ოპტიმიზმტან ერთად თესავენ სასოწარკვეთილებას,
ოცნებების სამყაროში, რომელსაც ბოროტება ჰქვია.

მწვანე ცხოვების აქტივისტები საპატიო წრეს არტყამენ დედამიწას,
სადღაც ცენტრში კი, ორი ადამიანი,
ერთი ხელის ჩამორთმევით წყვეტს, რომელ საათზე გაიღვიძებს,
დარჩენილი ექვსი მილიარდი ხვალ.

ზეგ რადიოში გამოაცხადებენ რომ მე მოვკვდი,
ალბათ მოვისმენ, ყველაფერი ხომ პირობითია,
თუნდაც სივრცეში, რომელშიც არაფერი ჰგავს ერთმანეთს,
გარდა სურვილებისა და უფრო სპონტანურად გაჩენილი გრძნობებისა,
თვალთმაქცობის მარადიული წრებრუნვის ფონზე,
წარმატების ალბათობა ემსგავსება ფიგურას,
რომელსაც ბევრი საერთო აქვს ნულთან.

ის მაინც იშვერს თითს ჩვენკენ,
ვიყურები დასავლეთით, მზე ჩადის,
სხვა ცხოვრებაა ჰორიზონტს მიღმა,
უფანჯრო ოთახში ჩაკეტილი სამი ადამიანი,
ვერ ნახულობს საერთო ენას, სიჩუმე გამოსავალია მათთვის,
განსხვავებულ ენებზეც შეიძლება ლოცვა...

წარმატება ლურჯი კალმით ინიშნება , გაცვეთილ რვეულში,
სიმბოლოებით, რომლებმაც დიდი ხანია დაკაგეს მნიშვნელობა,
მხოლოდ ზოგი ფიქრობს მათზე...
წარსულთან, წითელი ცნობიერებით მიბმული ბიუროკრატია,
არ ცვლის ძველ ლოზუნგებს....

ოკეანის ინსტალაცია დახურულ სივრცეში,
სარკისფრად ირეკლება მუხის იატაკზე.
შენ აკაკუნებ ხის კარზე,
შენი მეორე ნახევარი კი ტელეფონის ხაზის სხვა მხარეს,
გაოგნებული უხსნის შვილს, რატომ მოკლა ქმარი,
(ისევ აკაკუნებ),
აქ არავინ გელოდა რამდენიმე წამის წინ,
მაგრამ გასროლა, რომელიც არაფრით აღემატება,
რამდენიმე გრამ ფოლადის ნაჭერს,
მეტი აღმოჩნდა, ვიდრე ჰიპოთეტური უკვდავება.

აქ ვარ,
მარათონის ველად ქცეულ ჯადოსნურ მთაზე,
მინდა თანაბარ ნაწილებად დავშალო ნიკელის სასწორი,
გადავწყვიტე დავწვა ყველა წიგნი,
ლაქებად დარჩება მოგონებები ხის პარკეტზე,
არაფრით შორდება მტვრის კვალი ძველ სათვალეს,
მე ეს ნაკლებად მაღელვებს,
ერთმანეთისგან კარგად ვარჩევ, რამდენიმე ფერს...


სიგარეტის ნამწვავები სინჯარაში პოულობს ღირსეულ ადგილს,
მაშინ, როცა ჩვენი ფილტვები,
მიკრომოლეკულების დონეზე აღიქვამს თითოეულ ცრემლს,
(რომელითაც)
იმედგაცრუებული ეფემერა,
ეჭვქვეშ აყენებს, მრავალჯერ ნაქადაგებ მომავალს...

მეცოდება ყველა, და მათთან საკუთარი თავი,
ვხედავ როგორ განიცდის გამადიდებელი შუშა,
საგაზეთო სტატიაში, წითლად მონიშნულ ყველა აბზაცს,
სემანტიკა,
რომელიც არაფერია სხვებისთვის,
ღვთაებრივ დატვირთვას იძენს,
მაშინ, როდესაც ყველაფერი კარგავს აზრს...
(ამაოა)
საკვამურიდან ამოსული კვამლი,
კლიშეებში ჩაკეტილი ჰაერი,
წვიმა,
დასიცხულ მიწა და თავისუფლება,
სამუდამო სამკალი, ან სამკაული,
განწირული დედამიწა გისოსებს მიღმა იხდის,
სამუდამო სასჯელს.


მარჯვენა ხელი თვითნებურად რთავდა არხებს,
მოვიჭერი,
მერე ჩაქრა შუქი,
სინდისის ქეჯნა იგრძნო შავ-თეთრმა ტელევიზორმა,
ვეცადე დამეკაკუნებინა სამოთხის კარზე,
მაგრამ,
მე არასდროს ვყოფილვარ ცაცია.

ჯერალდ ნიუმანი - Black n Red

ყველაფერი წითელი და შავია...

რატომღაც მაფიქრებს გამოუცდელი თვალების სიმშვიდე,
ფიქრებში ჩაძირული უმანკო ცნობიერება...
სანამ გარეთ ცივა, ჩვენ ვახერხებთ ვიყოთ მეგობრები,
გიყურებ და ვხედავ საკუთარ თავს,
ეგოისტური სიხარბით მოვდივარ შენკენ,
არ შეგიძლია უკან დახევა, არც ნაბიჯის გადადგმა,
წინ,
იქ, სადაც ჩემი სუნთქვა, შემაწუხებლად მოქმედებს,
"არაფერს" მიჩვეულ აურაზე...

ყველაფერი წითელი და შავია...

დგახარ ორ სამყაროსა და ჩემს შორის,
წასული მამის და ფიქრებით დამძიმებული წარსულის დასავიწყებლად,
სამუდამოდ უარობ დედის სითბოს,
ვერ ხვდები რა რთულია ბასის ხმაზე ქვითინის გარჩევა,
ან ცხვირიდან წამოსული ცხელი სისხლის შეკავება,
ჩვენგან მოშორებით, ვიღაცები ხმაურობენ,
მე ისევ გიყურებ...

წითელი და შავია ყველაფერი...

მომაბეზრებლად მეჩვენება,
გაფანტული გონება და სიგარეტის კვამლი,
სადღაც გამირბის კარს მიღმა დარჩენილი სამყარო,
ვეღარ ვაყურადებ სხვების ლაპარაკს,
გამომრჩა რას ეუბნებოდა მეგი ჯეკს,
ჩახუტებული წყვილი,
ბოთლი კოკა-კოლით იცხრობს ვნებას...

წითელი და შავია ყველაფერი...

გარეთ სიცივეა,
მე და შენ ისევ ვმეგობრობთ,
რამდენიმე სიმღერა დარჩა და,
იქნებ სადმე,
გასასვლელთან მაინც გავიგო შენი სახელი.


ყველაფერი გაშავდა,
ზოგჯერ წითელიც....

ჯერალდ ნიუმანი - Gender

ჰაპლო,
როდის იყავი ექიმთან?
საიდან დამრჩა ჯიბეში აბები,
ჯერ კიდევ გუშინ უნდა მომეცა შენთვის..
ბავშვი სკოლაშია,
გადახედე მის ცხრილს და მიხვდები,
მართალი ვარ, როცა მეშინია მისი გაშვება იქ,
სადაც სნობიზმი ჩვეულებაა და ცუდ მაგალითზე,
ასწავლიან სახარებას.

ჰაპლო,
გაუშვი ხელი პულტს,
არაფერი მოუვა, უბრალოდ,
იატაკზე გადმოცვივდება ელემენტები,
მე დავიხრები და ავიღებ, მალე დაგიბრუნებ,
შენ დაჯდები საწოლზე,
საათობით იჯდები ასე, საინფორმაციო გადაცემებზე მიჯაჭვული,
სანამ მე ვაშლის ნამცხვარს მოგიმზდებ.

ჰაპლო,
არასდროს დატოვო ონკანი ღია,
გარეთ ბავშვები თამაშობენ,
ყველას რაღაც აცვია, მაგრამ არავინ ატარებს წითელ ქურთუკს,
ახლა ხომ ზაფხულია,
მე გული მწყდება, რომ არ თოვს,
ფორთოხლის წვენი განსაკუთრებით გემრიელია,
როცა ფანჯრებიდან,
წყლის გაყინული წვეთი იპარება.

ჰაპლო,
დიდი მიწისძვრა, ვერასოდეს დააზარალებს თავისუფალ ადამიანს,
მენავე არასდროს იფარისევლებს ღია ზღვასთან,
არც მომაკვდავი იტყვის სიმართლეს უგემურ შოკოლადზე,
როცა თვალცრემლიანი მეუღლე,
აკანკალებული თითებით მიაწვდის მოტეხილ ფილას.
(ნუ ამთნარებ და მომისმინე, შეეშვი გაზეთის ფურცვლას)

ჰაპლო,
თვალები გიელავს, მაგრამ ვიცი გეძინება,
ოთხ დღეში ერთხელ, დანამდვილებით ვხვდები,
როცა ჰენრიეტე სახლში არ ბრუნდება, სად იქნება პოლი,
გაბრუებული ვაწვალებ ავეჯის კატალოგს,
და ვფიქრობ,
როგორი საწოლი მექნებოდა,
შენ რომ არ იყო ჩემი ქმარი.

ჰაპლო,
კომბოსტოს წვნიანი, საკმაოდ გემრიელი გამოვიდა,
მიყვარს ბუნებრივი მანიფესტები,
ჯანმრთელობის დამცველთა მიტინგები,
ცხოველთა საზოგადოებები,
ამ დროს ვხვდები, რამდენ ადამიანზე ჭკვიანები ვართ,
მე და შენ...
(განსაკუთრენით მარტის პირველ რიცხვებში)

ჰაპლო,
ჩვენი ბავშვი, პატარა ჰენრიეტე,
უკვე აღარ ცხოვრობს ჩვენთან,
მე აბები მოგეცი და ახლა,
საოცრად მყუდროდ ვგრძნობ თავს ამ სასაფლაოზე,
(ვერაფრით ვიხსენებ,
რატომ არ წახვედი ექიმთან, როცა მე ეს ძალიან მჭირდებოდა).

ჯერალდ ნიუმანი - ლოცვა არაბულად

დარჩენილი საჭმელი გამორთულ მაცივარში და,
მაგნიტით მიმაგრებულ ქაღალდზე,
მარჯვნიდან მარცხნივ,
ინგლისურად წაწერილი:
"დღეს ავფეთქდები.."

აჰმადი გაიზარდა აქ,
არაბულად მხოლოდ ლოცვა და,
რამდენიმე სიტყვა იცის,
ისიც წიგნებიდან...

ყოველ დილას,
მაშინ როდესაც მექა ეძახის,
საგულდაგულოდ გაშლილ
სპარსულ ხალიჩაზე,
ლურჯი ჯინსებით დამდგარი,
ჩუმად ბუტბუტებს,
შეჩერებული იორდანესავით ლამაზ,
ხუთი სიქველის სადიდებელს:
"რწმენა,
სიყვარული,
ერთგულება,
თავმდაბლობა,
სიმამაცე"...

ბავშვობის მეგობრები,
ცოლებით,
ქმრებით,
შვილებით,
მშობლებით,
ყველა ერთად დადის,
იელოუსტონში, ტრადიციულ პიკნიკზე....

აჰმადი მათთან არ არის,
დღეს...
ლარაც სახლში დარჩა,
მაცივარზე მიკრულ წარწერას,
მაშინ შეხედა როცა ჩაიდნიდან,
ცხელი წყალი გადმოუვიდა...

სუნთქვა თითქოს იმისათვის გააჩერა,
რომ წამით, იმაზე მეტი ეფიქრა, ვიდრე შეეძლო,
მაინც ვერ წარმოიდგინა,
რა უნდა ექნა, უვნებელ შავგრემან ბიჭს,
რომლისგანაც ჩასახული პატარა,
უკვე ურტყამდა ფეხებს ამერიკულ მუცელს...

ტელევიზორში მხოლოდ კვამლია,
მეზობელი ხმამაღლა უსმენს ბილი ჯოელს,
კაცი თეთრებში, გრძელ თითებს ისვამს ჭაღარა წვერზე,
ისიც აქ სწავლობდა...

ვერავინ, ვერსად, ვერასდროს გაიგებს,
რა მოხდა მაშინ,
როცა ყველა ერთად,
იელოუსტონის ჩრდილოეთში,
მოთხვრილი ხელებით ჭამდა,
აჰმადის ნაყიდ სოსისს...

მე სკოლაში მივდიოდი,
როცა ეს ამბავი პირდაპირ ეთერში ვნახე...

ჯერალდ ნიუმანი - Nabucco ჩემი სიყვარული

არასდროს დამავიწყდება,
გიყურებდი თვალებში, ვხვდებოდი დაიღალე...
შენ, მხოლოდ შენ და არავინ სხვა,
დადიხარ დაბერებულ უბნებში და არიგებ გაზეთებს,
ზოგი გიღიმის, ზოგს აღიზიანებს შენი თვალები...

ისევე ვგრძნობ, როგორ ავედი აივნიდან სახურავზე,
როგორ გადმოვაგდე ქუდი და დავიწყე სიმღერა,
ეს არ იყო წინასწარ, ან იმ წამს მოფიქრებული,
თითქოს მთელი ცხოვრება ვემზადებოდი ამისთვის...

(ვერ გამიგებენ)

შენ მომიტანე საღამოს გაზეთი, რომელიც უკვე წაკითხული მქონდა დილას,
ის (რაღაც) გულიდან მოდის და ხელების ცახცხახით გადაეცემა ყველას,
მაგიდის გადასაფარებელზე ვხედავდი ძველი მელნის კვალს,
ჩვენ, პატარები, ერთად ვწერდით პირველ სიმბოლოებს,
ერთად ვანაწევრებდით სამყაროს, რომელიც ისეთი ახალი იყო,
როგორიც არაფერი მას შემდეგ...


დრო,
თითქოს ერთია ყველასთვის,
მაგრამ მაინც დიდია ტყუპებიდან ერთ-ერთი,
მჯერა რომ, ფანქარი ხატვის დროს ხდება ფანქარი...

ყავაზე დაგპატიჟე დღეს...
თითქოს გეუცნაურა, სადარბაზოს კიბესთან ბევრჯერ გაგვიხსნია ლიმონათი ...
ნაოჭები გაგიჩნდა თვალებთან,
ტელეფონზე ვლაპარაკობდი და ვხვდებოდი რომ შენი ქერა თმა,
ურცხვად იფარებს ჭაღარას...

ყოველთვის მიგებდი ჭადრაკში,..
მე მუდამ პირველი ვიყავი სადილის რიგში,
როცა ომი დაიწყო, სამჯერ წავიკითხე ეპისტოლე დიოგნიტესადმი,
მერე ჩავრთე ეს წყეული რადიო,
თითქოს რაღაცას აცხადებდა, თან მკაფიოდ მესმოდა,
ათასობით ადამიანის ტირილი,
თითქოს შენც იყავი, ჩახშობილ ტალღებში...

ყავაზე დაგპატიჟე დღეს...

თითებზე გაკვირდებოდი და ვხედავდი,
რამდენი ჭუჭყი გროვდება ფრჩხილებში დილიდან საღამომდე,
მე კი, სიცოცხლიდან სიკვდილამდე მხოლოდ თმის დავარცხნას ვახერხებ...

შენ დადიხარ ქუჩაში, ყიდი გაზეთებს,
მე კი პირველად გავბედე ავსულიყავი სახურავზე და მემღერა ჩვენი სიმღერა,
ის ნამდვილად არ გამოდგება ამბოხის ჰიმნად,
უბრალოდ,
მე არ ვიცი შენი მისამართი...

ჯერალდ ნიუმანი- CCCP- 30

მე გადმოვვარდი ციდან,
მოსახვევებში სხვებთან ერთად ვიცვლი ტრაექტორიას,
აღარ არის ჩვენ დროს ბალახი, მხოლოდ მიწა, ან ასფალტი ...
ხელებს იქნევს სარეცხი აივნიდან ,
ჯიბეში მობილური ტელეფონი და მზესუმზირის პაკეტი მიდევს,
ვხუჭავ თვალებს,
ისე მაგრად რომ უკუნეთი სიბნელე სინათლით იცვლება,
ხორკლიანი საგნების მთელი წყება ჩადის, ხელიდან - მუცელში ,
ისევ გამიძლიერდა ასთმის შეტევა ,
ინჰალატორიანი ჩანთა იმედებს მიათკეცებს,
ცოტა მაწუხებს ჭარბი შაქარი ,
ვხვდები, დიდ ხანს ვერ გასტანს უბილეთობა,
წამწამებიდან, წამოყოლილ თოვლს ვიშორებ,
იქ წარსულია,
წინ - უპირობოდ ცუდი მომავალი,
რამდენ რამეზე ვიფიქრე,
მაგრამ მთავარი ჰომოფობიაში გადასული ქსენოფობიაა,
გონებაში გულის ჩატევა ისევე რთულია,
როგორც წყევლის პოზიტიურ ცნებებთან დაკავშირება,
ათასი მეტრი დარჩა,
ვხედავ ცისფერ ჩაფხუტიანებს და სიწითლეს,
რომელიც შარავანდედად დაყვება ყველას...

გამარჯობა! მე ატომური ბომბი ვარ..

ჯერალდ ნიუმანი - არაფერი (მეგობარს)

მე ძალიან მინდა მჯეროდეს ტყუილის,
რომელიც სრულდება,
გაზის კამერაში, ფობიებმა შემაწუხეს,
მღლის დაუსრულებელი კამათი შენთან,
და თემა,
რომელიც ჩვენს დაბადებამდე გაცვდა...

ბუზების ბზუილი, ნაბიჯებად მოდის გონებამდე,
თვლწინ მიდგას თეთრად დახაზული გზა,
მანქანის ფარები ხორკლიან ასფალტზე,
ნიშნები, წითელი ზოლები ტროტუარებზე,
გამვლელები,
დაბნეული სახეები და სიმპათია მზით არეკლილ გუბეში...

წვიმასავით გამქრალი სინამდვილე,
რაფაზე განაბული კატა, მწვანე თვალებით აკვირდება,
როგორ რწყავ, ყავისფერ ქოთანში ჩამალულ მიხაკს,
შენ რომ არა, ისიც,
ჩემსავით
მკვდარი იქნებოდა....

ჟანგიანი ლურსმნით მიმაგრებული დაუსრულებელი ნახატი,
მაგიდაზე მიმხმარი ყვითელი ფერი,
ძალიან დააკლდა შემოდგომის პეზაჟს,
ნუგეშია, პარკში მოსეირნე მოხუცი,
თეთრი პუდელი ცელქ ბიჭებს უყეფს...

წითელი სახანძრო მანქანა ,
გაუნძრევლად, მარტო, მოწყენილი,
მიშტერებია სარა ბერნარის პორტრეტს...


რადამანტისი უკვე მელოდება,
მხოლოდ ციფერბლატთან ვმეგობრობ,
გასული წუთები ფიქრებს ტკიპებივით ეკვრიან და ვხვდები,
რა გაუსაძლისია კედელზე მიმხმარი გაზეთი,
რომელიც საბნადაც არ გამომადგა,
შიშველი ვარ, ისევე როგორც შენთან,
მაგრამ აქ ძალიან ცივა...

გრაფიკებად გადატანილი ბედნიერების მაჩვენებელი,
მომღიმარი სახეები ტელევიზორიდან,
გვატყუებენ და,
ჩვენი მოლოდინი აშრობს ცრემლებს,
მდინარეები კი,
ისინი ისევ მიედინებიან,
აღმოსავლეთიდან დასავლეთით..

სატანა ხელებს ითბობს ჩვენი უსუსურობით,
ღაწვებამდე ჩასული მტვერი,
განძრევის საშუალებას არ აძლევს,
დაღლილ ქუთუთოებს,
ასეთ სიბნელეში არ არსებობს დროც,
სიყვარულსაც ჰქონია მიზეზი...

მესმის გაბმული ზარი,
ვიღაც უკვე ამბობს აღსარებას,
მიხარია, ჩემი რიგი არ მოსულა,
კეთრი მიჭამს ფეხებს,
კბილებიდან გაშავებული სისხლი მდის,
ვეღარ ვგრძნობ ხელებს მაგრამ მაინც,
მინდა სიცოცხლე...

ვიცი, ყველაფერი შეიძლება იყოს,
ს ხ ვ ა ნ ა ი რ ა დ..
ისე, როგორც შეუძლებელია,
მჯერა,
მხოლოდ მაშინ წამართმევს სიბრალული საკუთარ თავს,
როცა მარტოობა, ერთადერთი გამოსავალი იქნება...


გამარჯობა სარა, მე იანეკი ვარ,
მე ხვალ მოვკვდები...