კვეთენ ერთმანეთს,
სიყვარული ეძებს ათვლის წერტილს
და პოულობს იქ,
სადაც შევხვდით ჩვენ.
მარტო დარჩენილი მეოცნებე ბავშვები,
ყავისფერი ოთახის კედლებს,
გამხმარი ზურგებით ეყრდნობიან.
შპალერზე დახატული მონოგამი არსება,
იდავოა იმ წარსულისთვის, რომელიც "იყო."
კარში დარჩენილი ჭრელი კაბა.
თვალებს ურევს ცეცხლზე მიშტერებულ ქმნილებებს,
სინამდვილის კიდევ ერთი ცრემლი,
წვეთად ვარდება მუხის იატაკზე.
დიდი შავი ლაქა,
საჩუქრად, გატარებული ცხოვრებისთვის,
ბედნიერების საზომი,
თვითრეალიზების საშუალება ორს შორის.
აგონიის მსგავსი ბოდვა,
ყველა ჯერზე უფრო სასურველი,
სტოპ-კადრი ავადმყოფის სარეცელთან,
გამხელილი მრუშობა...
დროით ათვლილი უსივრცობა,
ბგერით გადმოცემული გრძნობა,
ზოგჯერ ტკივილი,
უფრო მეტად სითბო,
მოვლილი ისე, როგორც სინჯარის ბავშვი.
ფანჯრიდან დახურული ჰორიზონტი,
ასფალტზე დაცემული ერთმარკიანი მონეტა,
მათხოვრის გაწვდილი ხელი და,
აივნიდან მოწანწკარე ცივი წყალი,
მოხუცის ჭაღარა თმაზე.
მტვრიანი ჭიქა, აუდუღებლად მოტანილი ყავა,
ლაპარაკი სხვებზე,
სიმართლე ფრაგმენტებად,
მხოლოდ სექსის დროს,
ბუნებრივად შეკავებული ცრემლი.
ბუნდოვანი წარმოდგენა მომავალზე,
დავიწყებული წარსული,
ცხოვრება სიზმრებში,
ყავისფერ ოთახში დარჩენილი მეოცნებე ბავშვები.
მინდა იცოდე, იფიქრო, შეხედო კარში დაერჩენილ ჭრელ კაბას,
კედელზე გადასულ ხერხემლის მალებს,
და დაივიწყო,
პარალელური ადამიანები, არასდროს კვეთენ ერთმანეთს
