მე ვუყურებ საგზაო ნიშნებს,
ისინი თითქოს გამირბიან,
ცაში ვემალები ღრუბლებს,
ღამის უძილო ბედნიერებას ვპოულობ სიზმარში.
მე ვაკვირდები ეფემერულ აწმყოს,
არაფრით ჰგავს წარსულს, ან მომავალს,
ის ჩემია და ჩემთან არის,
როგორც ბავშვობის სათამაშო,
უკვე აღარ აქვს ცისფერი თვალები.
მე ვეძახი გაბნეულ მეგობრებს,
ვარდისფერი კაბები,
დიდი ხანია აღარ ითვლება მოდურად,
რაზმის მეთაურებმა რამდენჯერმე გადაკვეთეს ჩვენი გზა,
ისინი აშენებდნენ პროლეტარიატს.
მე ვიხსნი პიონერის წითელ ყელსაბამს,
სისხლის სუნი აქვს დაძონძილ ნაჭერს,
ვაგდებ და ვიშორებ, საშინელ სენს,
უკურნებელია, როგორც იუდას გული,
პირველი ზიარების შემდგომ..
მე ვეძახი ჩემს შვილებს,
"თქვენ არ იცით ჩემი ფასი",
გაძარცვული უგულო და მიტოვებული,
მაინც ვახერხებ ვიფიქრო მათზე,
ვლოცულობ და მესმის პასუხი,
"შენ იქნები ჩემთან."
ლოდინი,
წარმოუდგენელია იმედის გარეშე...
1,2,3,4 და...
მე მეშინია,
ხვალ მომენატრება დღევანდელი დღე,
უბედურების სუნი დეკემბერში ისევე მაწუხებს,
როგორც მკვდარი ვირთხის ლეში, ქვიშის პლაჟზე.
ხვალ, ვიცი რა მოხდება ხვალ:
არასწორი გზით მატარებენ საგზაო ნიშნები,
დამივიწყებენ მეგობრები, მეც დავივიწყებ მათ,
რაზმის მეთაურები ძალით გაგვიკეთებენ ყელსაბამებს,
მერე რა, თუ სხვა ფერი იქნება,
ჩემი შვილები...
მე წავალ ღმერთთან...
"მონა, რომელსაც არ სურს თავისუფლება, ორჯერ მონობის ღირსია"
No comments:
Post a Comment