დილიდან ხმაურმა გამაღვიძა, სასოწარკვეთილებამ მთელი სხეული მოიცვა, ისევ ყვირილი, გაბმული და შემზარავი....
–პური რატომ არ არის? ვის უნდა მოეტანა?
–სახლში გვიან მოვედი, დაღლილს ჩამძინებია, ვერ მოვახერხე, გაიგე....
–ეს გასამართლებლად არ კმარა! მეც გვიან მოვედი! ყველა მუშაობს და იღლება, ყველას აქვს თავის საქმე, ოჯახში ყველას თავის ადგილი აქვს, ყველა თანასწორი როდია, ყველა თითიც კი არ არის ერთნაირი!!
შიმშილი ყველას აწუხებს
გაარტყა...... ტირილის ხმა სულ უფრო და უფრო ახლოს მესმის, აღარ შემიძლია...
ნუ ტირი დედა, ჩავეხუტე... ნუ ტირი, –უფრო აქვითინდა, სითბოს და მზრუნველობას როცა გრძნობს ადამიანი უფრო უჩუყდება ყოველთვის გული.
–წადი შვილო, პური მოიტანე, წადი..
ჩუმად ჩავიცვი ჩემი ძონძები. ყველას აქვს თავისი საქმე, საქმე ყველას თავისი აქვს, გაბმულად მიტრიალებს თავში ეს ოთხი სიტყვა, დახეული ფეხსაცმელი ავიღე, ეჰ ,არავის აცვია ასეთი.... მე ცამეტი წლის ვარ, ვის უნდა ეყიდა ჩემთვის ახალი? ყველას თავისი საქმე აქვს–ისევ ეს ფრაზა......მართლაც...
იანვარია, შობამ უკვე ჩაიარა, გარეთ ძალიან ცივა, საბრალო ხეებიც კი ნირწამხდარ ღრუბლიან ცას შესცქერიან, თითქოს რაღაცას ელიან, დამიჯერეთ იქ საინტერესო არაფერია... ქუჩის კუთხეში ჩემი ასაკის ხელგაწვდილი ბიჭი ზის, მის დანახვაზე რამდენიმე გრძნობა ერთიანად მეუფლება.... მებრალება, ამასთანავე სიამაყით ვივსები, მე საზოგადოების უფრო მაღალ ფენას ვეკუთვნი, გვერდზე მედიდურად ჩავუარე, დაახლოებით ისე როგორც ჩემი მეზობელი მდიდარი ვაჭარი ჩაგვივლის ხოლმე მე და მამაჩემს, ბებერი ღორი..... მადლობა ღმერთს ჭერი მაქვს თავზე.....
პური ვიყიდე, სახლში წასვლა არ მინდა, მინდა ცოტა ხნით მოვწყდე ამ დამთრგუნველ გარემოს, მეცოდება ყველა, მეცოდება მამაჩემი, ადრე ასეთი როდი იყო ადრე სამსახური ჰქონდა, ბევრს არასდროს უხდიდნენ, ცოტაც გვყოფნიდა, რაც მთავარია სახლში სრული სიმშვიდე იყო.... პატიოსანი კაცი ვერ აიტანეს.... ახლა კვირაში ერთხელ თუ მოახერხებს საჭმლის ფულის მოტანას.... ნერვები, ნერვები.... მშიერი ოჯახის ყურება ძნელია, ჯერ კიდევ დილით მძულდა მშობელი, მარტო დარჩენილი ვეცადე მის მდგომარეობაში შესვლას, მგონი გამომივიდა.....
ნაცნობი ქუჩა, აქ ის ცხოვრობს, ყოველღამე სიზმარში ვხედავ,დილით მასზე ფიქრით ვიღვიძებ და ისევ ღამეს ველოდები...ტკბილი ოცნებები, მხოლოდ ოცნებები, სიყვარული ერთია... რამდენჯერ მიფიქრია მომავალზე, იქნებ ეს მხოლოდ ბავშვური გატაცებაა და სხვა არაფერი, ვინ ვიქნები მომავალში, ან საერთოდ ვიქნები??.... რამდენი ტკივილი მიგრძვნია ცხოვრებაში, რამდენჯერ მიტირია ცხარე ცრემლით....., ჯერ ცამეტი წლის ვარ...... მის ფარდებს მკრთალი შუქი კვლავაც ელაციცება, უკანასკნელი დარჩენილი სინათლე...
მშია, რამდენიმე საათი გავიდა, დედამ გაჭირვებით დაგროვილი ხურდა ფული მომცა,ერთი პური ვიყიდე, სახლში სამი მშიერი ადამიანი მელოდება, იქნებ ჩემი წილი ვჭამო? პური გავტეხე, შვრიის სასიამოვნო სურნელი ვიგრძენი, ნერწყვი მომადგა, ლუკმა ჩავიდე, უგემრიელესია,კიდევ ერთი ლუკმა, კიდევ ერთი..... მამაჩემს ეყოფა, დანარჩენები .....ღმერთმა განმსაჯოს...
ცამეტი წლის ვარ, ცამეტი წლის....იმედია გავიზრდები....
No comments:
Post a Comment