ისეთივე, როგორც ოცი წლის წინ.
მაშინ ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო დედაჩემი,
მამაჩემმა მიახრჩო,
საწყალი მამაჩემი, ძალიან მიყვარდა, სახლიდან ისე წავიდა, არც დაუბარებია სად მიდიოდა, მკვდარი იპოვნეს ტემზაში, ცოტა ვიტირე კიდეც.
მარტო დავრჩი..
მე უფრო მეტი ჭორფლი მაქვს სახეზე ვიდრე ვინმე სხვას,
მე ჯეკი ვარ.
ჩემი სკოლა,
ეს ის ადგილია, სადაც მხოლოდ ღარიბები დაძრწიან, ყველას დიდი ტანსაცმელი აცვია და ბოზი დედა ელოდება სახლში.
ეს პოლია,
პოლს საერთოდ აქ აქვს ჭორფლი, იმდენჯერ მცემა დამვიწყდა კიდეც რომ ჩემი ძმაა.
ამ ეზოში პირველად ვნახე ქალის შიშველი მკერდი,
ყველას უყვარდა მის ადელაიდა, ჭეშმარიტი კათოლიკე, ასე თვლიდა მამა რენუარი, ის ხომ ყველაზე ხშირად უსწორებდა საცვლებს ჩემს ქერა მასწავლებელს.
ახლაც შუადღეა, მე კი ჯეკი ვარ,
პოლი არმიაშია, ჩაის ჭიქა ისევ ბოლომდეა სავსე, მე მაინც დავტოვებ ნახევარს.
"დაიკარგა შავი ტერიერი, მპოვნელი დასაჩუქრდება,- მის მარგარეტ ჰოლი"
-მის ჰოლი, მის მარგარეტ ჰოლი ბრძანდებით?
თქვენი ტერიერი ვიპოვნე, დიახ შავია, 8 საათზე ჰაიდ პარკთან, ნუ დაიგვიანებთ, შევთანხმდით...
"დღეს ლონდონში იწვიმებს, ქუჩაში ისევ დაძრწის ვირთხების მეგობარი, ღმერთი გფარავდეთ."
-თქვენ გეშინიათ მისი?
-არა, არ მეშინია, რას ერჩის საბრალო ტაქსის მძღოლს.
-მართლაც რას ერჩის, მართლაც არაფერს..
-სად მივდივართ?
-ვიგმორ სთრითზე, ჰაიდ პარკთან.
ბაღი, რომელიც სავსეა ჩემნაირი მათხოვრებით...
ქუჩა დაიღალა დღით, ისვენებს, მარტო მთვარე, ისიც ჩუმადაა...
ლამაზი გოგონა,
როცა პირველად შევხედე, თვალები უცინოდა კარგის მოლოდინით,
ბოლოს,
ორივე დავრწმუნდით რომ იმედი ყოველთვის ცრუობს.
ჩემი მაჩეტე იქვე გავწმინდე, ლონდონში წვიმდა, ტერიერი ხის სკამთან ფსამდა...
პოლი ომში მოკლეს,
მე ჯეკი ვარ,
დილის გაზეთისთვის ხურდა მჭირდება.
გუშინ მიხაკები მივიტანე მამა რენუარის საფლავზე..
No comments:
Post a Comment