Blog Archive

Tuesday, December 28, 2010

ჯერალდ ნიუმანი - Gender

ჰაპლო,
როდის იყავი ექიმთან?
საიდან დამრჩა ჯიბეში აბები,
ჯერ კიდევ გუშინ უნდა მომეცა შენთვის..
ბავშვი სკოლაშია,
გადახედე მის ცხრილს და მიხვდები,
მართალი ვარ, როცა მეშინია მისი გაშვება იქ,
სადაც სნობიზმი ჩვეულებაა და ცუდ მაგალითზე,
ასწავლიან სახარებას.

ჰაპლო,
გაუშვი ხელი პულტს,
არაფერი მოუვა, უბრალოდ,
იატაკზე გადმოცვივდება ელემენტები,
მე დავიხრები და ავიღებ, მალე დაგიბრუნებ,
შენ დაჯდები საწოლზე,
საათობით იჯდები ასე, საინფორმაციო გადაცემებზე მიჯაჭვული,
სანამ მე ვაშლის ნამცხვარს მოგიმზდებ.

ჰაპლო,
არასდროს დატოვო ონკანი ღია,
გარეთ ბავშვები თამაშობენ,
ყველას რაღაც აცვია, მაგრამ არავინ ატარებს წითელ ქურთუკს,
ახლა ხომ ზაფხულია,
მე გული მწყდება, რომ არ თოვს,
ფორთოხლის წვენი განსაკუთრებით გემრიელია,
როცა ფანჯრებიდან,
წყლის გაყინული წვეთი იპარება.

ჰაპლო,
დიდი მიწისძვრა, ვერასოდეს დააზარალებს თავისუფალ ადამიანს,
მენავე არასდროს იფარისევლებს ღია ზღვასთან,
არც მომაკვდავი იტყვის სიმართლეს უგემურ შოკოლადზე,
როცა თვალცრემლიანი მეუღლე,
აკანკალებული თითებით მიაწვდის მოტეხილ ფილას.
(ნუ ამთნარებ და მომისმინე, შეეშვი გაზეთის ფურცვლას)

ჰაპლო,
თვალები გიელავს, მაგრამ ვიცი გეძინება,
ოთხ დღეში ერთხელ, დანამდვილებით ვხვდები,
როცა ჰენრიეტე სახლში არ ბრუნდება, სად იქნება პოლი,
გაბრუებული ვაწვალებ ავეჯის კატალოგს,
და ვფიქრობ,
როგორი საწოლი მექნებოდა,
შენ რომ არ იყო ჩემი ქმარი.

ჰაპლო,
კომბოსტოს წვნიანი, საკმაოდ გემრიელი გამოვიდა,
მიყვარს ბუნებრივი მანიფესტები,
ჯანმრთელობის დამცველთა მიტინგები,
ცხოველთა საზოგადოებები,
ამ დროს ვხვდები, რამდენ ადამიანზე ჭკვიანები ვართ,
მე და შენ...
(განსაკუთრენით მარტის პირველ რიცხვებში)

ჰაპლო,
ჩვენი ბავშვი, პატარა ჰენრიეტე,
უკვე აღარ ცხოვრობს ჩვენთან,
მე აბები მოგეცი და ახლა,
საოცრად მყუდროდ ვგრძნობ თავს ამ სასაფლაოზე,
(ვერაფრით ვიხსენებ,
რატომ არ წახვედი ექიმთან, როცა მე ეს ძალიან მჭირდებოდა).

No comments:

Post a Comment